W mojej klasie
Ostatnio dopadło mnie, chyba po mojej siostrze, zamienianie nazw własnych, na dziwne, nie mające nic wspólnego z rzeczywistością odpowiedniki, jak Madrytowo, Paryżewo..
Z racji odwiedzin rodziny przytrafiło się nam po raz kolejny podróżowanie. Nie daleko, bo w okolice Madrytu, ale za to bardzo przyjemne i chwilami niezwykle zaskakujące. A gdzie wybrać się, żeby nie przesiedzieć lata w mieście?
Pierwszym przystankiem został - El Escorial - po polsku Eskurial, co wydaje mi się wyjątkowo nieprzyzwoitą nazwą, nie wiem czemu, ale jakoś tak brzmi. Główną atrakcją jest wielki renesansowy pałac - klasztor na wzgórzu otoczony ogrodami. Miejsce całkiem przyjemne na spędzenie niemal całego dnia na zwiedzaniu komnat lub też na wyszukiwaniu kolejnego miejsca do fotograficznych wyczynów.
Jakieś 3 kilometry od pałacu, zazwyczaj po dojechaniu samochodem, można spędzić bardzo przyjemne popołudnie w miejscu, gdzie Filip II w roku tysiąc pięćset coś tam nadzorował budowę Eskurialu. Jest tam skała, w której wykuto dla niego "tron", aby wygodnie było obserwować. Wzgórze otoczone jest szlakami do wędrówek dla spragnionych przyrodniczych atrakcji. Dla tych, którzy nie mają takiej potrzeby otwarto bar z bardzo zachęcającymi cenami i przekąskami. Po raz kolejny muszę stwierdzić, że Hiszpanie bardzo przyjaźnie i cierpliwe podchodzą do kolejnych turystów zatrzymujących się w drodze z pytaniem o drogę. Co więcej po tłumaczeniach trafiłyśmy, a jak wszyscy wiemy, wskazówki w sprawie dojazdu nie zawsze kończą się sukcesem dotarcia do szukanego miejsca!
Droga do Segowii z Eskurialu może być opcją łatwą, szybką i płatną lub krętą, fascynującą i darmową. Ze średnią prędkością 30km/h wspięłyśmy się naszym Don Picanto na wysokość 1880 metrów z najwyższym punktem w Puerto de Navecerrada. Piękna, górska droga obrzeżami parku Cuenca Alta de Manzanares dostarcza wrażeń nie tylko pod względem pięknych krajobrazów, ale też zatrzymuje bicie serca na kolejnym zakręcie o sto osiemdziesiąt stopni, gdzie prędkość spada niemal do zerowej, szczególnie, kiedy jedziesz malutkim samochodem, z malutkim silnikiem. Do tej pory współczuję dla kierowcom, którzy ustawili się za nami w sznureczku, ale nie dało się szybciej.. niektóre samochody nie są stworzone do górskich wypadów za miasto. W każdym razie, ważne, że jechałyśmy, a nie stałyśmy. Po drodze magiczne studzienki i fontanny, kamienne mosty, krowy gdzieś u podnóża dróg, ścieżki do wędrówek i punkty widokowe. Myślę, że taka podróż jest dużo przyjemniejsza niż chwila na autostradzie. Nie ważne spalanie niczym traktor i to, że pewnie ostatecznie taniej wyszłoby zapłacić przy bramce na trasie szybkiego ruchu..
Kręta droga prowadzi wprost pod akwedukt w odwiedzanej przeze mnie wielokrotnie Segowii. O samej Segowii nie będę pisać po raz kolejny, dla tych, którzy zainteresowani są wycieczką do tego pięknego miasteczka na cochinillo i ceramiczne, anielskie zakupy zapraszam tutaj.
W drodze powrotnej prowadzonej hiszpańskimi drogami i znakami, bez GPS'a udało nam się jakimś cudem dojechać do małego, pod madryckiego miasteczka Torrejón de Ardoz. Samo w sobie nie ma wiele ciekawego, ani zachwycającego do zaproponowania, ale niecałe dwa lata temu powstała tam pewna ciekawa, nie tylko dla turystów, atrakcja, a mianowicie Park Europa. Przypomina znane w Polsce parki miniatur, z tym, że budynki i zabytki europejskie, które się tam znajdują, wcale takimi miniaturami nie są. Park ogromny, niestety z niewieloma drzewami, co utrudnia zwiedzanie go w słoneczny, upalny dzień. Jeśli natomiast komuś uda się tam wybrać wieczorem, ma okazję na magiczne kolory, świetlną fontannę i odpoczynek na trawie, ławeczce lub też po prostu spacer..oczywiście w tłumie turystów i miejscowych.
Posted in: 
0 komentarze:
Prześlij komentarz
Dziękuję, że dzielisz się ze mną swoją opinią! To dla mnie ważne.